Halverwege de middelbare school zag ik voor het eerst een plaatje van een atoom. Een zwarte stip met een roodachtige gloed. De stip heet kern en de gloed elektronenwolk. Daar begonnen de leugens.
Ik vind dat je best tegen mensen mag liegen. Om bestwil. En dat hoeft niet altijd een klein leugentje te zijn, dat mag ook best een enorm leugen zijn. Als het leven van die mensen daar gemakkelijker, fijner en beter op wordt in ieder geval. Ik leerde op de middelbare school vooral halve waarheden en leugens. ‘Meten is weten’, ‘om een kern zitten een bepaald aantal elektronen’ en meer van dat soort waardevolle onnozelheden. Het maakte mijn leven duidelijk en zo stiefelde ik op m’n examen af in de volle veronderstelling dat ik ergens wat van wist.
Elektronen zitten niet om kernen heen. Maar hoe dat wel zit, verklap ik niet. Dat begrijpt geen mens. Zover ik weet is er nog nooit iemand geweest die de diepere betekenis van de quantum mechanica heeft begrepen. Behalve dr. Manhattan dan. Maar hij zegt dat je van lood geen goud kan maken en dat is een leugen.
‘De unieke formule [van Nivea for men silver protect] bevat actieve zilvermoleculen (…)’ is het walgelijkste leugen dat ik de afgelopen tijd tegen ben gekomen. Zilver is een metaal en vormt dus een kristalrooster en geen moleculen. Dat leerde ik al vroeg op de middelbare school. De suggestieve plaatjes van deze moleculen in de Niveareclame hebben niks met de werkelijkheid te maken en het doet pijn in mijn chemisch hart. Waarom dat pijn doen? Dat kan ik niet uitleggen. Vertel tegen je banketbakker dat zijn cakejes gemaakt zijn van kots, vertel een bouwvakker dat gewapend beton een waardeloos materiaal is of een meisje dat ze dik is. Pijn in hun hart. Of het nu waar is of niet.
Liefs,
Aldo